Άκου τώρα τι καινούριο θα σου πω, βλέπω το θάνατό σου.

Τη γλώσσα στην παράδοση της διοργάνωσης που διαφημίζει, φαίνεται να βγάζει φέτος η αφίσα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, που στην 17η επέτειό του, από τις 14 έως τις 25 Σεπτέμβρη σε Αττικόν, Απόλλων, Δαναούς και Άστορ για πρώτη φορά, θα παρουσιάσει το λιγότερο πρεμιερίστικο πρόγραμμα της πρόσφατης μνήμης. Εδραιωμένες ως το απόλυτο ραντεβού πρώτων συστάσεων με τους μεγάλους τίτλους του χειμώνα που υποδέχονται, οι Νύχτες Πρεμιέρας είχαν ανθίσει σερβίροντας σε εθνική και διασυνοριακή πρώτη προβολή τις ταινίες που οι διανομείς θα άπλωναν στη διάρκεια της σαιζόν που ακολουθούσε. Αυτό τους το υπερατού, τα τελευταία χρόνια είχε εκφυλιστεί σε πρεμιέρες τίτλων που έβγαιναν... την άλλη βδομάδα, όπως θα’χες προσέξει, οπότε δεδομένης και της δυσκολίας των εποχών, αλλά και του home cinema που έχεις ανοίξει στον υπολογιστή σου, ετούτη η φετινή (μάλλον επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων) στροφή σε πιο ανεξάρτητους στόχους, μπορεί να δώσει στη διοργάνωση την ευκαιρία να επανεφευρεθεί με μια πιο ευέλικτη και φεστιβαλικά διευρευνητική ταυτότητα.

Το τρίτο χτύπημα της βρετανικής σκηνής στο βάθρο με τα λιονταράκια, αποκαλύφθηκε το πρωί με τη δημοσιογραφική προβολή της κινηματογραφικής εκδοχής του θρυλικού δακρύβρεχτου μυθιστορήματος της Emily Bronte από το θρυλικό ρεαλιστικό βλέμμα της Andrea Arnold, η οποία κλείνει σήμερα το τριήμερο σερί παρουσίας των πατριωτών της, μετά τις προβολές του Shame, που ανέβασε τον Steve McQueen μερικές θέσεις στους υποψήφιους για σκηνοθετικά βραβεία, και το Tinker, Tailor, Soldier, Spy του Tomas Alfredson, με τον Garry Oldman να χτυπάει ευθύβολα την πληθωρική ερμηνευτική κυριαρχία του Michael Fassbender των A Dangerous Method και Shame πάλι.

Μαζί με τις Άλπεις (2011) του Γιώργου Λάνθιμου που από τη χτεσινή δημοσιογραφική τους βάλανε υποψηφιότητα για Χρυσό Λιοντάρι, το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα (2011) της Marjane Satrapi συμπληρώνει απόψε το εκ των πραγμάτων λαμπρότερο δίδυμο έργων από παιδιά των Κανών που βρεθήκανε φέτος στη Βενετία. Η Satrapi έχει κλείσει τη Sala Grande των επίσημων προβολών αρκετές ώρες νωρίτερα από τον Λάνθιμο, αλλά τη στάμπα Venezia 68 (που σημαίνει συμμετοχή στο διαγωνιστικό) την έχει και αυτή, και η μέρα είναι πάγια η πιο πολύβουη στο Lido τα τελευταία χρόνια που ο Marco Müller αντιπαραθέτει, θέλοντας και μη, το πρόγραμμά του σε αυτά του Telluride και του Toronto από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Η Satrapi είχε.. εκραγεί στη κόμικ σκηνή στις αρχές του αιώνα με την αυτοβιογραφία της, και με τον ίδιο θριαμβευτικό τρόπο έσκασε και στο διαγωνιστικό των Κανών όταν τη μετέφερε (την αυτοβιογραφία) στην οθόνη με τον ίδιο τίτλο, Περσέπολη (2007), και με το ίδιο στιλ, γλυκιά ειλικρίνεια, πικρή ιστορική βάση και α-ρεαλιστικό σκιτσάρισμα. Αλλά παρόλο που στη συνέχεια ωρίμασε, τόσο αφηγηματικά σε βαθμό να αποφεύγει τις ευκολίες στη παρουσίαση των χαρακτήρων, όσο και στην όλο και περισσότερο απατηλή απλότητα στα σχέδιά της, δε μπορείς να πεις ότι ξανασυγκλόνισε τον κόσμο έκτοτε στην ένατη τέχνη, και έτσι η καινούρια της ταινία φαντάζει στοίχημα δημιουργικής επιβίωσης.

Βοηθός ιατροδικαστή βλεφαρίζει απολυμένη αρτίστα στο απέναντι σπιτικό, στη Χιλή λίγο πριν και λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 1973.

Ασθενικός πατριώτης γίνεται μεταλλαγμένος υπερστρατιώτης για να κατατροπώσει τη ναζιστική απειλή.

Ο Patrick και ο Rémy, "δεν έχουν πατρίδα, δεν έχουν ανθρώπους, δεν έχουν στρατό", είναι κόκκινοι. Κυριολεκτικά. Ε και θα πρέπει να παλέψουν ενάντια στον κόσμο και την ηθική του, εννοείται.