Σε μια ακόμα.. γαλλική απονομή, τα César καταβράβευσαν το La Graine et le Mulet (2007), το πιο ατελείωτο από τα υποψήφια φιλμ, και μάλιστα με τις ίδιες ακριβώς τιμές (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου και γυναικείας ελπίδας) που είχαν αποδώσει στη προηγούμενη ταινία του Abdellatif Kechiche, L'Esquive (2003). Τεχνικά, πιο πολυβραβευμένη έφυγε από τη χτεσινοβραδινή τελετή η Môme (2007) με πέντε (5) αγαλματάκια, κυρίως σε.. τεχνικές κατηγορίες.

Η βιογραφία της Édith Piaf, που είχε ανοίξει και το περσινό Βερολίνο και μάζεψε πάνω από 5 εκατομμύρια θεατές στις γαλλικές αίθουσες, ήταν και ο μόνος λόγος που ασχολήθηκαν τα περισσότερα ΜΜΕ του πλανήτη με τις επιλογές της κινηματογραφικής Ακαδημίας της χώρας, αφού η πρωταγωνίστριά της, Marion Cotillard, έχει όλα τα υποκριτικά φόντα, τους περισσότερους φανατισμένους (σε.. τρομοκρατικό βαθμό) υποστηρικτές, και αυτόν ακριβώς τον τύπο ρόλου, για να κερδίσει και συγκεκριμένο χρυσό αγαλματίδιο συγκεκριμένης πολυφωτισμένης ακαδημίας. Στα Oscar® που θα σε ξενυχτήσουν αύριο το βράδυ, η Γαλλία συμμετέχει με τον πρωτοφανή αριθμό των τριών (3) παραγωγών, γεγονός για το οποίο καμάρωσε αρκετά και στη συνέχεια έσμπρωξε σε δεύτερη μοίρα, δίνοντας μόνο Ανδρική Ερμηνεία και Μοντάζ στο Le Scaphandre et le Papillon (2007) που είχε αντιμετωπίσει από τις Κάνες ακόμα περίπου σαν.. αμερικανιά, και Πρώτο Φιλμ και Διασκευασμένο Σενάριο στην Persepolis (2007) που την έστειλε μεν σαν γενναία εθνική επιλογή στην Αμερική αλλά αρνήθηκε τουλάχιστο να πεισμώσει σε αυτή όταν δε μπήκε καν στην σχετική οσκαρική πεντάδα. Το τελευταίο υποψήφιο για Γαλλική Ταινία, Un Secret (2007), το οποίο θα 'χεις βαρεθεί να βλέπεις να.. έρχεται στην Ελλάδα αν ανεβοκατεβαίνεις καθημερινά την Αλεξάνδρας ή την Κηφισίας και πήγαινε για έντεκα (11) βραβεία, πήρε κι αυτό την παρηγοριά του Δεύτερου Γυναικείου στην Julie Depardieu.

Το δράμα του Kechiche, που φαντάζει όλο και περισσότερο σαν η αργόσυρτη σινεφίλ γαλλική απάντηση στον Fatih Akin (των Γερμανών), ασχολείται με μια κοινότητα Βορειοαφρικάνων μεταναστών στη Νότια Γαλλία (και ειδικότερα με ένα εξηντάρη ονειρευόμενο να ανοίξει ψαροταβέρνα) και ήταν από τα πιο συζητημένα στη Βενετία, όπου πήρε τελικά "ειδικό" βραβείο από την επιτροπή, ενώ είχε θριαμβεύσει και στα 9α Etoiles d'Or du Cinéma δημοσιογράφων και κριτικών, στις αρχές της βδομάδας. Στη πιο χειροκροτημένη απονομή της βραδιάς η Cotillard ευχαρίστησε κατασυγκινημένη τον σκηνοθέτη της Olivier Dahan που της "άλλαξε τη ζωή, τελεία". Οι Ζωές των Άλλων (2006) πρόσθεσαν ακόμα μια στις ατελείωτες αναγνωρίσεις τους, ρίχνοντας σκόνη στη κατηγορία του ξενόγλωσσου ακόμα και στον Χρυσό Φοίνικα του 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες (2007).

(Τα βραβεία δεν έχουν ακόμα βγει στην επίσημη σελίδα)

Μετά το πρώτο trailer που κυκλοφόρησε για γενική κατανάλωση στις αρχές της σαιζόν στο MSN, το κόκκινο trailer που συμπαρουσίασε το AICN λίγο μετά, ένα μάτσο κλιπάκια που βγήκαν στοχευμένα στο Bloody Disgusting κοντά με την πρεμιέρα της ταινίας στο Sundance, και μια... εναλλακτική κάρτα για τον Άγιο Βαλεντίνο, η Warner Independent που προσπαθεί να βρει τρόπο να προωθήσει στις μάζες την σχεδόν σκηνή προς σκηνή αναπαράσταση του διαβόητου θρίλερ του Mikael Haneke, από τον Mikael Haneke, έβγαλε χθες στο δίκτυο του IGN (με την σχετική στάμπα της αποκλειστικότητας φάτσα κάρτα), έναν ευχάριστο, εύχρηστο οδηγό τεσσάρων βημάτων, για επιτυχημένες οικιακές εισβολές και σαδιστικές παρενοχλήσεις, το πιο ενδεικτικό του ύφους της διεστραμμένης σάτιρας της βίας κλιπάκι απ' όσα έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα (και μπορείς να τα βρεις μαζεμένα στο ψαρωτικό site της ταινίας).

Ιδεολογικά πολέμιος της φαινομενικά απλοϊκής κι αθώας αφηγηματικότητας των ταινιών του Hollywood και της ατζέντας που είναι πεπεισμένος ότι στην πραγματικότητα πάντα κρύβουν (ένα απ' τα αγαπημένα του sessions στο πανεπιστήμιο που διδάσκει κινηματογράφο στη Βιέννη, είναι η back to back προβολή του προπαγανδιστικού Θριάμβου της Θέλησης (1935) της Leni Riefenstahl και του Air Force One (1997) του Wolfgang Petersen), ο Haneke είχε ως ιδεατό στόχο της κινηματογραφικής παγίδας που έστηνε με το πρωτότυπο, αυστριακό Funny Games (1997), το αμερικάνικο κοινό και την βουτηγμένη στη βία κουλτούρα του. Οπότε δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη το ότι όταν του ζήτησαν τα δικαιώματα για αμερικάνικο remake, δεν τα παραχωρούσε αν δεν έδιναν στον ίδιο τη σκηνοθετική καρέκλα (σε αντίθεση, ας πούμε, με το βραβευμένο για σκηνοθεσία στις Κάνες, Caché (2005), που θα γυρίσει --Θεός φυλάξει-- ο μάστορας της καλογυαλισμένης πορδής, Ron Howard). Κομπάζοντας ότι, απ' όσο ξέρει, κανείς σκηνοθέτης δεν έχει ξαναγυρίσει την ταινία του με τέτοια ακρίβεια, έχει διευκρινίσει ότι η αντιγραφή στην ουσία είναι μόνο επιφανειακή, κι ότι στην πραγματικότητα η ατμόσφαιρα και οι ερμηνείες έχουν διαφορετικό υπόβαθρο αλλοιώνοντας και το αποτέλεσμα στην επιρροή του θεατή --λογικό, αφού δέκα χρόνια μετά, η βία στο Hollywood και την Αμερική γενικότερα έχει αποκτήσει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις.

Αυτό βέβαια, δεν αλλοίωσε κανενός τη δυσπιστία, και τις μουρμούρες για ξεπούλημα αντίστοιχο με αυτό του Shimizu στο αμερικάνικο remake του The Grudge (2004) για παράδειγμα. Και μετά τις πρώτες προβολές στο Sundance, φαίνεται ότι δέκα χρόνια μετά, πάλι λίγοι δείχνουν να καταλαβαίνουν την ταινία, παρά την αλλαγή της γλώσσας για την καταπολέμηση της αντανακλαστικής επιφυλακτικότητας των Αμερικάνων στα υποτιτλισμένα, που ο Haneke θεωρούσε και ως βασική αιτία της απογοητευτικής διείσδυσης της πρώτης ταινίας στο κοινό της. Όλα αυτά δεν βοήθησαν καθόλου τις σχέσεις του Haneke με τη Warner Independent, που δοκιμάστηκε απ' τη νευρικότητα της εταιρείας ως προς την εμπορική ταυτότητα που πρέπει να δώσουν στην ταινία, αν το κοινό που θα πρέπει να την πουλήσουν θα είναι το ευρύ, το arty, ή το θριλερικό, και αν μπορούσε να βγει στα τέλη του χρόνου που προγραμματιζόταν αρχικά, εν μέσω της οσκαρικής περιόδου και κοντά στο ανατριχιαστικής ομοιότητας περιστατικό οικιακής εισβολής στο Connecticut, ή στην πιο χαλαρή περίοδο του Μάρτη που τελικά κατέληξε, με περιορισμένο αριθμό αιθουσών στο πρώτο της άνοιγμα. Στη χώρα μας πάντως, η ταινία θα παιχτεί στις 27 του Μάρτη, δυο βδομάδες μετά την έξοδό της στην Αμερική, με τη σφραγίδα μας περήφανα κολλημένη στην αφίσα της.

Όπως αποκαλύπτει το αποκαλυπτικότατο μεγάλο τρέιλερ του Sex and the City, η Κάρι μένει παρατημένη στην Αγία Τράπεζα ανήμερα του γάμου της με τον Μίστερ Μπιγκ! Η Μιράντα μένει αποσβολωμένη να ακούει ότι την απάτησε ο Στιβ! Η Σάρλοτ μένει έγκυος! Και η Σαμάνθα μένει αποχαυνωμένη να ξερογλύφεται με όποιον βρει μπροστά της, ανακαλύπτοντας ότι δεν είναι μονογαμική! Κι έρχεται και μια χοντρή μαύρη στη Νέα Υόρκη να γνωρίσει τον έρωτα! Δηλαδή η ταινία θα είναι ένα μεγάλο επεισόδιο και θα έχει πολλά μεγάλα επεισόδια!

Κι αν πραγματικά σε ενδιαφέρει, έχεις ήδη καταλάβει ότι τα πράγματα δε θα είναι ακριβώς αυτά που φαίνονται, όπως συμβαίνει στα μικρά τρέιλερ στη μικρή οθόνη. Κι αν έχεις γυρίσει και το άλλο αρχίδι να ξύνεις, δε ξέρω τι περιμένεις (από το τίζερ) ακόμα, αφού είναι καραξεκάθαρο πια πως στη παραγωγή αρκούν και με το παραπάνω οι λεγεώνες των φαν της σειράς του HBO, που αυξάνουν συνεχώς με τις ελεύθερες επαναλήψεις της στα περιφερειακά αμερικάνικα κανάλια και σε όλο τον πλανήτη. Μια εξαίρεση βέβαια μπορεί να γίνει, για να.. μαθαίνουν και οι δεκατετράχρονες, όπως ίσως υπονοεί το τέλος του κλιπ και αφήνουν να εννοηθεί οι φήμες για PG-13 (με το τηλεοπτικό πρωτότυπο "ακατάλληλο", όπως ξέρεις από τις ολονυχτίες στο Alter), παρά τις υποσχέσεις του σεναριογράφου/σκηνοθέτη/παραγωγού Michael Patrick King ότι There Will Be Sex. Και όπως και να 'χει, για όλα φταίει ο Διάολος με τα Πράντα (2006) που, κομπλέ με σκηνοθέτη και κοστουμίστρια από τη σειρά, έδειξε ότι υπάρχουν προοπτικές για εισπράξεις εκατοντάδων εκατομμυρίων. Mε αποτέλεσμα να χώσει μερικά με τη σειρά της η New Line στις πρωταγωνίστριες, και ειδικά στη Kim Cattrall που ζήταγε τα χρόνια της σε χρυσάφι (άσχετα αν οι υπόλοιπες πιθανά πήραν τελικά περισσότερα, σαν μπόνους που την άντεξαν στα γυρίσματα).

Την τέλεια αδιαφορία του τρέιλερ συμπληρώνει η επιμονή στους μπροντγουλασβεγκίστικους τίτλους που περίσσεψαν από αυτό του ασύγκριτου Hairspray (2007). Το ίδιο κυκλοφόρησε για κάποιες ώρες στην Apple και κατέβηκε, πιθανά γιατί ξεφουρνίζει κατά λάθος το συγκλονιστικό μυστικό ότι τον Big λένε John James Preston. Μυστικό που προφανώς η παραγωγή αποφάσισε να κρατήσει για το sequel που ετοιμάζει ήδη, λέει, μιας και ήταν αυτό που έκανε τους τηλεθεατές να επιστρέφουν σε κάθε επεισόδιο με αγωνία μεγαλύτερη κι από αυτών του Lost.

Η οικονομική άνοδος και η ηθική πτώση ενός υπερφιλόδοξου πετρελαιά, στην Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα.Έχοντας ρίξει τον καπνό του στο No Country for Old Men (2007) που γυριζόταν παραδίπλα, το There Will Be Blood, εμπνευσμένο από ένα βιβλίο που ο Paul Thomas Anderson έτυχε να αγοράσει γιατί η φωτογραφία της Καλιφόρνιας στο εξώφυλλο, του θύμιζε την πατρίδα του που τού έλειπε, το, εκτός από πέρασμα του σκηνοθέτη απ' τα group therapy δράματα σε μια διπλής ερμηνείας αυστηρά φοκουσαρισμένη μελέτη της μισανθρωπίας, είναι και το πέρασμά του από τα ενδιαφέροντα ανερχόμενα ταλέντα του αμερικάνικου σινεμά, στα σημαντικότερα ονόματά του, υπογράφοντας μια ταινία που μπορεί να μην αποδειχθεί της χρονιάς ούτε στα Όσκαρ της ερχόμενης Κυριακής (πολύ πιθανό), ούτε στα ταμεία (παραπάνω από σίγουρο), αλλά των αιώνων είναι ήδη.

Το αβανγκαρντίστικο συμφωνικό soundtrack του Johnny Greenwood (όπως το αντίστοιχο του Jon Brion στο Punch-Drunk Love (2002)) δίνει χώρο και έμφαση στην απεριόριστη σημασία των ηχητικών εφέ βελτιστοποιόντας το πάντρεμα, για να φτιάξει το ενοχλητικό κουκούλι μέσα στο οποίο, με τις ισοπεδωτικής δύναμης και ακρίβειας εικόνες που του δίνει ο κινηματογραφιστής του απ' τον ανατριχιαστικά αληθοφανή κόσμο του production designer, ο Paul Thomas Anderson, χωρίς να αφήνει ούτε ένα απ' τα 158 λεπτά της ταινίας να πάει χαμένο, δομεί αψεγάδιαστα πλάνα μανιώδους στρουκτουραλιστικής φινέτσας και μαεστρίας. Μέσα τους, δεσπόζει η επιβλητική ερμηνεία που ο Daniel Day-Lewis μαγείρευε ένα χρόνο για να αφήσει ίσως τη σημαντικότερη χαρακιά του στην Ιστορία, και εκτός από μόνο σίγουρο όπλο στην προώθηση της ταινίας, είναι και, το λιγότερο, ένας θρίαμβος της υποκριτικής του. Δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που θα έκανε ακόμη κι εκείνον τον Charles Foster Kane να μοιάζει φλώρος χαρτογιακάς, ο Day-Lewis εδραιώνει μ' ένα σωρό τρόπους μια προσωπικότητα μέχρι κι αξιοζήλευτη, κι ύστερα ο Anderson τη σαπίζει αργά, αφήνοντας την ανυπαρξία απτών λαθών να υπογραμμίζει το αναπόφευκτο της διάβρωσης μιας ήδη διαστρεβλωμένης ψυχής, απ' τη λάσπη της απληστίας που έγινε το βρώμικο θεμέλιο για να δομηθεί η σημερινή άνετη καθημερινότητα όχι μόνο της χώρας που βλέπεις στην οθόνη, αλλά του κομματιού όλου του πλανήτη που την χαίρεται.

Εξορύσσοντας με θανάσιμα κόστη για τους τριγύρω απ' τον κεντρικό του χαρακτήρα το μαύρο βουρκώδες σύμβολο της εκμετάλλευσης της φύσης και αφήνοντας το αντίστοιχο κόκκινο βουρκώδες της σωματικής βίας περισσότερο στο εσωτερικό των ψυχών που τη δέχονται και των άψυχων που την ασκούν, ο Anderson κυνηγά την αδιάρρηκτη σύνδεση της καπιταλιστικής δίψας με την σωματική και ψυχική βία, για να ζωγραφίσει έτσι ένα στοιχειωτικό πορτραίτο της σκοτεινής πλευράς της κυνηγιού της επιτυχίας, που όσο γιγαντώνεται, μετατρέπεται στο τέρας της απληστίας, τόσο δυνατό που καταβροχθίζει ακόμη και τους πνευματικούς ηγέτες που θα έπρεπε να το καταπολεμήσουν, ταυτιζόμενοι μοιραία με το σατανά που ξορκίζουν επί σκηνής. Χωρίς έξοδο διαφυγής, οι (αντι)ήρωές του μετατρέπονται σε εικονικές ενσαρκώσεις της δυσλειτουργικής σχέσης της αχόρταγης ανθρωπότητας και του (φυσικού και έμψυχου) περιβάλλοντος που κατασπαράζουν, κατασπαραζόμενοι απ' την ίδια τους την πείνα, καθώς σέρνονται στο βούρκο στο όνομα της προόδου, μέχρι να αποκοπούν ολότελα απ' τους ανθρώπους που ήθελαν να οδηγήσουν στο αμερικάνικο όνειρο της εποχής. Που όπως ξέρεις βέβαια, δεν είναι ούτε μόνο αμερικάνικο, ούτε μόνο της εποχής.

Σε φυλάκιο ελέγχου της κυκλοφορίας στον Κόλπο, αντιδράσεις κλιμακώνονται εκατέρωθεν όταν οι στρατιώτες κάνουν σουρωτήρι αυτοκίνητο που μεταφέρει έγκυο στο νοσοκομείο χωρίς να σταματάει πουθενά.Με βάση τους φόνους στο Al-Mahmudiyah του Ιράκ το 2006, ο Brian De Palma αναδημιουργεί το Casualties of War (1989) που κι αυτό είχε βασιστεί σε πραγματικά περιστατικά του Βιετνάμ, εμφανέστατα εκνευρισμένος που η Ιστορία επαναλήφθηκε και απελπισμένος που δε καταφέρνει να δώσει μασημένες στους θεατές όλες αυτές τις πολύπλοκες διεργασίες και τους μηχανισμούς που οδηγούν και σε πολέμους και σε αποτρόπαια εγκλήματα στο κέντρο τους. Την πέφτει σε όλα τα κανάλια ενημέρωσης που φιλτράρουν τη πληροφορία από το μέτωπο, χρησιμοποιώντας συμβολικά, αυτά που βλέπει και ελπίζει δημοκρατικά και αλογόκριτα. Προσωπικές κουνιστές βιντεοκάμερες των στρατιωτών και ακούνητες ασφαλείας του στρατού, γιουτιουμπιασμένα βίντεο από τη κατεχόμενη περιοχή και την "πατρίδα", και ντοκιμαντέρ ανυπότακτων καλλιτεχνιάρηδων Γαλατών, όλα χρησιμοποιούνται εικονικά στη θέση του καμεραμάν, χωρίς βέβαια να περιορίζουν (όπως θα γίνονταν κάπου στη πραγματικότητα) το οπτικό σου πεδίο, αλλά και χωρίς να αγκαλιάζουν τόσο πορνογραφικά τη βία (και.. το σεξ) όσο στο υπόλοιπο έργο του σκηνοθέτη.

Έτσι ο De Palma, που επιπλέον ποτέ κανένας δε κατηγόρησε για μεγάλο διανοητή, μετατρέπει τις περισσότερες αδυναμίες του σε όφελός του (είτε αγκαλιάζοντας είτε απορρίπτοντάς τες) μάλλον στο πιο ώριμο και ειλικρινές κατόρθωμά του μέχρι τώρα. Λίγοι το κατάλαβαν, παρά τις συμμετοχές σε φεστιβάλ και τον Αργυρό Λέοντα σκηνοθεσίας, και το αμερικάνικο κοινό απλά το συμπεριέλαβε σε όλα τα υπόλοιπα αντιπολεμικά που αγνόησε επιδεικτικά πέρσι. Και η αλήθεια είναι ότι, έχοντας πολλά μέτρα σύγκρισης, κάπου παραενδιαφέρεται για λυτρωτικές εμπειρίες και περισσότερα απ' όσα μπορεί να χειριστεί, αποφεύγοντας και κάποια από τα βούκινα (το πετρέλαιο σα βασικό λόγο του πολέμου ας πούμε).

Αφού αποφοίτησε από το κολέγιο του Emory το 1990, top of his class και μεσομεγαλοαστός, ο Christopher McCandless έκανε τις οικονομίες του φιλανθρωπική δωρεά και ταξίδεψε δυο χρόνια μέχρι την Αλάσκα για να ζήσει στην άγρια φύση.Η ιστορία του McCandless έγινε πετυχημένο ερευνητικό βιβλίο πριν καμιά δεκαριά χρόνια και τώρα ο Sean Penn το μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη της γειτονιάς σου δραματοποιημένο, για να αποδείξει ότι κάποτε ήταν πολλοί και τους λέγαν χίπιδες και τώρα όποιος πετύχει κανέναν προσπαθεί να σύρει το κουφάρι του μέχρι τα Όσκαρ. Με άλλα λόγια, το αποτέλεσμα ήταν λίγο πολύ προδικασμένο, από τη στιγμή που ο Penn αποφάσισε να γράψει ένα σενάριο που παρουσιάζει τον ήρωά του μέσα από τα μάτια της μικρής του αδερφής και τον κόσμο μέσα από τα δικά του (του ήρωα) θολογυαλιστερά. Και η τηλεοπτική φωνή της αφηγήτριας, η μουσική του Eddie Vedder και η επιμονή στην οπτικοποίηση μιας επιμέλειας στη προετοιμασία δε μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι η επαναστατική αποφυγή της δωδεκάχρονης ουράς στο κατέβασμα με κανόε του ποταμού του Κολοράντο ήταν τόσο αποτελεσματική όσο και η λιμοκτονία σε ελεγχόμενη περιοχή (i.e. παντού στην Αμερική προσπαθούν να μην αφήσουν τέτοιου είδους φυσιολάτρες να πεθάνουν αβοήθητοι, αλλά τελικά οι επίμονοι τα καταφέρνουν).

Η ιστορία παλινδρομεί χρονικά υποδειγματικά, τρικ χρήσιμο στο να σου κρατήσει το ενδιαφέρον που όμως δεν έχει συνήθως συνέπεια και στον τυπικό του στόχο, να φωτίσει περισσότερο τις σκηνές που ακολουθούν. Τέτοιες επιφάσεις βρίσκεις και στις ερμηνείες, καλές αλλά ασυγκράτητες οι περισσότερες, με παράδοξη εξαίρεση τον William Hurt που αρνείται να καβαλήσει τον μικρό αλλά φορτωμένο με τις μισές ευθύνες του κόσμου ρόλο του πατέρα, και πιο συγκινητική (και μόνη που βρήκε το δρόμο για την Ακαδημία) αυτή του καταμόναχου ηλικιωμένου Hal Holbrook. Το αποτέλεσμα δε κάνει κοιλιές, βοηθάνε και κάτι σουρεάλ μικρά εμβόλιμα, και στο μόνο σημείο που πάει πραγματικά μπροστά ο δημιουργός του είναι οι συνθέσεις φωτογραφίας, ήχου και απλής γραφής (έστω και πάνω στο φιλμ μη τύχει και τις χάσεις) φορτωμένες με αυτό το ανοιχτόκαρδο, χρηστό, γενναίο πνεύμα που ο Penn σίγουρα είδε στον McCandless. Ένας φόρος τιμής με ότι θα περίμενες πια από την υπογραφή του, σε τελευταία ανάλυση κατάτι πιο αξιομνημόνευτος από τον τιμημένο.

Όπως έχεις συνηθίσει να παρακολουθείς όλα τα διχτυο-θρίλερ να παίρνουν μια ενδιαφέρουσα ιδέα (έστω και από την άποψη ότι δεν έχει ξαναδοκιμαστεί) και να την ξεκάνουν, έτσι και του Untraceable (2008) τον φρικιαστικό θάνατο μπορείς να τον δεις live στις Μάσες, εδώ πιο πάνω, στα σεναριακά credits. Robert Fyvolent, ιστορία, πρώτη ταινία. Mark Brinker, ιστορία, πρώτη ταινία. Allison Burnett, σενάριο, όπως και στο Feast of Love (2007). Ααααργκχ, πιο φρικαλέο κι από μαγείρεμα και φάγωμα νόστιμου μικρού λαγού.Εν είδει επικηδείου, η σύλληψη ήταν δολοφόνου που βγάζει ζωντανά τα θύματά του σε ιστοσελίδα, όπου κάθε επίσκεψη τα φέρνει και πιο κοντά στο θάνατο. Και όπως καταλαβαίνεις, και όπως για παράδειγμα οι Condemned (2007), έμπαινε σε αυτό το περίεργο λούκι να πουλάει αυτό που καταδικάζει, τη (διχτυακή) schadenfreude (ή επιχαιρεκακία). Η ίδια περιέργεια διαπότιζε και ολόκληρη τη παραγωγή, με όλα τα τεχνολογικά μελετημένα αληθοφανή, και από την άλλη ένα σωρό στιγμές που όλη η αίθουσα ήξερε ότι ο κακούργος είναι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου αλλά η αστυνομικίνα πρωταγωνίστρια μια έκπληξη τη πάθαινε. Τα ενδιάμεσα πλάνα του δεύτερου συνεργείου εκθέσανε τον Gregory Hoblit που σε ένα βασικό επίπεδο μένει πάντα (και πάει και παραπάνω, όπως στο Fracture (2007)). Και η Diane Lane, προοδευτικά πιο μπερδεμένη απ' όλες τις σεναριακές μαντάρες, παρέδωσε και μια ανάλογα αλλοπρόσαλλη ερμηνεία. Τα δυο τελευταία ονόματα, Hoblit και Lane, σε συνδυασμό με το πανάθλιο των περισσότερων τέτοιων προσπαθειών, φέραν τη συγκεκριμένη στη προνομιακή θέση να μπορεί να έχει χαραγμένο το δικό της στην ταφόπλακά της.