Χώρα Προέλευσης (2010)

Η επιβολή μιας ενδοοικογενειακής υιοθεσίας, γίνεται αφορμή να σαπίσουν οι δεσμοί της οικογένειας, την ώρα που γύρω τους, καταρρέει κι η υπόλοιπη χώρα.Με κεντρικό άξονα τον Ύμνο εις την Ελευθερία, του Διονύσιου Σολωμού, ένα ποίημα εξαιρετικά βίαιο, που ταιριαστά έγινε ο εθνικός ύμνος μια χώρας που κοχλάζει από επιθετικότητα, ο Σύλλας Τζουμέρκας διεισδύει ασάλιωτα στις συγκρουσιακές δομές που εξηγούν τον πραγματικό λόγο που οι δεσμοί οικογένειας λέγονται και δεσμοί αίματος, και σου εξαπολύει ολομέτωπη συναισθηματική και διανοητική επίθεση, σε συσκευασία του πιο θαρραλέου σκηνοθετικού ντεμπούτου του πρόσφατου ελληνικού κινηματογράφου. Σαν Οικονομίδης στο πιο καλλιτεχνικό, φορμαλιστικά τολμηρό και αβανγκαρντίστικο, σε χώνει σ’ έναν τυφώνα από εικόνες, αφηγήσεις και παράλληλες πλοκές, μπλέκοντας το παρόν με το παρελθόν και το συγκεκριμένο με το ευρύτερο, για να συνθέσει ένα ψηφιδωτό της ελληνικής κοινωνίας και των αναπηριών της, χωρίς να μασάει τα λόγια του, ή να σου μασάει την τροφή σου. Αποδομεί την αφηγηματική φόρμα πέραν αναγνώρισης, κατασκευάζοντας ένα ρευστό χωροχρονικό σύμπλεγμα, πού όσο σε προκαλεί να το γραπώσεις, τόσο φεύγει μέσα απ’ τα δάχτυλα σου σαν την άμμο της κλεψύδρας κι αφού σε ζαλίσει καλά-καλά, σου δίνει διαδοχικές γροθιές στο στομάχι, παρασέρνοντάς σε στην νοσηρή παράνοια που συνοδεύει την ακραία εκδήλωση της ανθρώπινης κτητικότητας, και την σαρκοφάγα επιθετικότητα μιας ομάδας ανθρώπων δεμένων απ’ τη μοίρα και κομματιασμένων απ’ τις επιλογές τους. Σε αντίθεση με τον Οικονομίδη όμως, τις πάντα τοποθετημένες σ’ ένα πλαίσιο όχι άμεσα αναγνωρίσιμο και άρα κάπως μακρινό ιστορίες του, με τα καθαρά σα μαχαιριές ψημένου αντεροβγάλτη φινάλε του, ο Τζουμέρκας αφήνει την ιστορία του να συνεχίζεται στο διηνεκές, τόσο προς τα πίσω, όσο και εμπρός, σε ένα σύστημα αλληλοτροφοδοτούμενων συμπλεγμάτων, που δεν έχουν άλλο τέρμα απ’ την απελπιστική λύση της αυτοχειρίας.

Η επιμονή του Τζουμέρκα να συνδέσει την βια εντός τοίχων, με αυτήν που απλώνεται στους δρόμους της πόλης, γίνεται σύντομα το δίκοπο μαχαίρι που κόβει απ’ τη λάθος μεριά, σε μια ταινία που πάσχει απ΄την παιδική ασθένεια του υπέρμετρου ενθουσιασμού, φτάνοντάς τον ώρες-ώρες, σε σημεία υστερικά, κομπλέ με τριψίματα στη μούρη και ουρλιαχτά. Δεν μπορείς να μην θαυμάσεις τον τρόπο που ο σκηνοθέτης επιτίθεται στο θέμα του, κι η τεχνική με την οποία προσεγγίζει την αφήγησή του, δείχνει όχι μόνο γερά κότσια, αλλά και σπουδαία ικανότητα να την διαχειριστεί. Η υπερκινητική πλανοθεσία του όμως, τα επίμονα κοντινά στην ασχήμια του θολωμένου βλέμματος της υποκρισίας, οι επικίνδυνες ερμηνευτικές ακροβασίες, το πνίξιμο της αδιάκοπης ροής πληροφορίας, όλα συνθέτουν μια φιλμική εμπειρία που κινείται στα όρια της ισορροπίας απαιτητικότητας και αποδότικότητας, απειλώντας να κάψει τα γερά χαρτιά της ταινίας και τον θεατή της τον ίδιο, με την αδιαφορία για τη φιλικότητα προς το χρήστη, να κινδυνεύει να σε σπρώξει να περιχαρακωθείς για να προστατευθείς, όχι από κάτι που δεν θέλεις απαραίτητα να δεις, αλλά απ’ την επιθετικότητα αυτού που παρακολουθείς. Μην παρεξηγείς, ο Τζουμέρκας δεν είναι άγαρμπος, είναι απλά παρασυρμένος απ’ το πάθος του να σου μιλήσει. Γι’ αυτό πρέπει να είσαι εκεί τώρα που έχει ξεκινήσει, να τον στηρίξεις και να μάθεις τη γλώσσα του, γιατί στο μέλλον θα 'χει κι άλλα να σου δείξει.